Prijem
Chengdu Aircraft Industry J-20
歼-20
歼-20
RV Kine,zajedno sa vazduhoplovnom komponentom RM Kine - PLANAF koje predstavlja vazduhoplovni ogranak RM Kine započelo je tokom 1990-ih godina razne dugoročne programe razvoja lovca buduće pete generacije sa ciljem postizanja inicijalne operativne sposobnosti lovaca nove generacije u vremenskom periodu 2015-2020.godine prema tadašnjim razvojnim planovima i koncepcijama.
Posao razvojnog programa lovca pete generacije povjeren je dvema najvećim kineskim vazduhoplovnim korporacijama i proizvođačima – Chengdu Aircraft Industry Group (CAC) sa sjedištem u gradu Čengdu
i drugoj kompaniji Shenyang Aircraft Corporation (SAC) sa sjedištem u gradu Šenjang . Kineski stručnjaci pažljivo su pratili američke razvojne programe lovaca pete generacije (poput F-22 a kasnije i F-35) kao i kasniji ruski PAK-FA program (Suhoj T-50 test letelice koje su trenutno u fazi letnih ispitivanja) učeći veoma korisne lekcije iz dizajna američkih i ruskih letjelica koje su kasnije i primijenjene u dizajnu kineskih test letjelica.
U tom smislu naglasak u dizajniranju bio je na stelt karakteristikama letjelice, a pažljivo su proučavana iskustva sa upotrebom stelt letelica u realnim borbenim uslovima (američke vojne intervencije od Zalivskog rata 1991.godine pa nadalje) kako bi ista bila primijenjena u dizajniranju sopstvenih letjelica sa datim karakteristikama na jednoj strani uz razvijanje protivmjera za suprostavljanje protivničkim stelt letelicama na drugoj strani (poput istraživanja na polju radara sa L i drugim opsezima kakvi imaju povećane šanse detektovanja stelt letelica kakva se vrše u Rusiji, Kini i nekim drugim zemljama) .
Kompanije Chengdu Aircraft Industry Group (poznata i pod nazivom Institut 611) i Shenyang Aircraft Corporation (poznata i pod nazivom Institut 601) svoj rad sprovodile su u strogoj tajnosti u skladu sa politikom kineske vlade. Inače kineska vojna terminologija nove lovce naziva lovcima četvrte generacije dok zapadna i ruska vojna terminologija za poslednju generaciju lovaca sa stelt karakteristikama koriste naziv peta generacija.
Medjutim i pored stroge tajnosti informacije o razvojnim projektima lovaca naredne generacije počele su se pojavljivati u javnosti još od 1995.godine kada je novinska agencija iz Hong Konga - Hong Kong Information Agency, objavila prve spekulacije o tome. Postojanje takvih programa razvoja kineskog lovca naredne generacije javnosti je objavljeno od strane američke Mornaričke obaveštajne službe – Office of Naval Intelligence (ONI) na proljeće 1997.godine. Oni i druge zapadne obavještajne službe dodijelile su kineskom programu razvoja lovaca pete generacije naziv program XXJ a taj naziv je kasnije promijenjen u J-X i konačno u J-XX .
Naravno, kineski nazivi ovih programa su drugačiji a jedan od poznatih naziva u kasnijoj fazi J-XX programa je Projekat 718 (Project 718). Prvobitne procjene zapadnih obavještajnih sluzbi o mogućem dizajnu budućeg lovca smatrale su da se radi o dvomotorcu izgleda sličnog lovcu F-15. Smatralo se da je kineska oznaka tog lovca J-12 (Jián – fighter, Jian je kineski naziv za lovac a u tom smislu sistem označavanja je redni poput lovaca J-7, J-8, J-10, J-11 itd) ali aprila 2001.godine te pretpostavke su revidirane na osnovu novodobijenih informacija pa je objavljeno da je ranija dizajnerska koncepcija odbačena a da nova letjelica po koncepciji svog dizajna uključuje stelt karakteristike i mnogo je radikalnijeg izgleda.
Još novembra 2002.godine na avio-mitingu u kineskom gradu Zuhai (Zhuhai Air Show) javnosti je predstavljen koncept lovca naredne generacije koji je u jednoj mjeri podsjećao na američki F-22 ali izduvnici na takvoj letjelici bili su klasičnog okruglog oblika za razliku od izduvnika kockastog oblika prisutnih na lovcu F-22.
Kineska vojna vazduhoplovna industrija daleko je napredovala u odnosu na svoje početke iz 1950-ih godina tako da je od 1980-ih i 1990-ih godina proizvodila avione domaćeg dizajna (prvi lovac domaćeg dizajna bio je J-8II uveden u operativnu upotrebu RV Kine početkom 1980-ih godina) u odnosu na raniji period
kada je proizvodila lovce po sovjetskoj licenci (poput J-7, kineske verzije MiG-21 proizvodjene po licenci a takodje i izvozene u inostranstvo) a sam pokazatelj značajnog napretka kineske vojne vazduhoplovne industrije je moderni lovac četvrte generacije tipa J-10 (proizvod kompanije Chengdu) koji je uveden u operativnu upotrebu RV Kine 2005.godine ,a nakon njega usledio je lovac JF-17 Thunder dizajniran i proizveden za potrebe RV Pakistana (kineskog saveznika I partnera u južnoj Aziji), takodje proizvod kompanije Chengdu čiji je sekundarni korisnik i RV Kine pod nazivom FC-1 Xialong (Fierce Dragon). Iskustva stečena na ovim i drugim projektima korisno su posluzila u programu razvoja i testiranja novog lovca pete generacije u okviru J-XX razvojnog programa ili Projekta 718 kako glasi njegov kineski naziv od skorijeg vremena što predstavlja mnogo kompleksniji razvojni izazov.
Nakon više godina razvoja, novembra 2009.godine zamjenik komandanta RV Kine He Veirong potvrdio je da je u toku intenzivan rad na polju istraživanja i razvoja lovca pete generacije. Razvijan od strane kompanija Chengdu AIG (Aircraft Industry Group) i Shenyang AC (Aircraft Corporation) letjelici još uvek nije
dodeljen naziv ali se očekuje davanje naziva letelici i započinjanje njenih letnih testiranja u roku od pet godina a uvodjenje u operativnu upotrebu u roku od 8-10 godina što takvo nešto smješta u vremenski period 2017-2019.godine. Razvoj prvih test prototipova je intenziviran i u drugoj polovini 2010.godine proizvedena su prva dva test prototipa (pod rednim brojevima 2001-01 i 2001-02), javnosti je objavljeno postojanje takvih letelica a objavljen je i naziv nove letjelice naredne generacije – J-20 kome je NATO dodijelio oznaku "Black Eagle".
Krajem 2010.godine pojavile su se prve fotografije novog aviona koje je objavilo RV Kine a sama veličina letelice zapanjila je mnoge pa su se u javnosti i u stručnim krugovima počele pojavljivati razne spekulacije o njegovim dimenzijama, težini i eventualnim letnim performansama sa različitim mišljenjima i zaključcima.
Do kraja 2010.godine sprovedene su poslednje pripreme za prvi test let novog aviona tako da su 22.decembra 2010.godine izvršena testiranja u taksiranju pri velikim brzinama u okviru kompleksa razvojnog instituta kompanije Chengdu.
Uskoro je sve bilo spremno za istorijski prvi let. Konačno, prvi let J-20 Black Eagle uslijedio je 11.januara 2011.godine i trajao je oko 15 minuta. Vijest o letu prvog prototipa kineskog lovca pete generacije predstavljala je veliku senzaciju i nekima je predstavljala iznenadjenje a nekima baš i ne.
U toku prvog test leta zajedno sa J-20 letjeo je i jedan J-10 koji je služio kao klasična prateća letelica (chase aircraft) što predstavlja standardnu proceduru prilikom letnih testiranja u svrhu bezbjednosti i prikupljanja letnih podataka.
Spletom okolnosti ili možda namjerno prvi test let J-20 poklopio se sa posjetom tadašnjeg sekretara odbrane SAD Roberta Gejtsa (Robert Gates) Kini. Da li su Kinezi mozda nastojali da impresioniraju američkog sekretara odbrane i prenesu skrivenu poruku SAD o svojoj rastućoj vojnoj moći ili je to bila samo koincidencija o tome se može spekulisati u beskraj.
Nakon toga nastavila su se letna testiranja novog tipa aviona. Drugi test let usledio je 17.aprila 2011.godine i trajao je oko sat vremena i dodatnih dvadeset minuta a u toku test leta 5.maja 2011.godine koji je trajao 55 minuta izvršena su testiranja sa uvlačenjem točkova za slijetanje testirajući stajni trap i hidrauličke sisteme letjelice.
Novi višestruki letni testovi sa oba prototipa obavljeni su marta 2012.godine a nakon toga 10.maja 2012.godine objavljeno je da su na trećem prototipu sa rednim brojem 2002 (2001 je redni broj prva dva prototipa) izvršeni testovi taksiranja pri malim brzinama u okviru kompleksa kompanije Chengdu blizu istoimenog grada namijenjenog testiranju novih letelica. Nakon toga koliko se može zaključiti iz pojedinih objavljenih fotografija i taj treći prototip pridruzio se letnim testiranjima. Taj treći prototip (pod rednim brojem 2002) razlikuje se od prva dva prototipa pod rednim brojevima 2001-01 i 2001-02 po tome što su na njemu redizajnirani stajni trap i nos letjelice (pito cijev je smještena direktno u nosu letjelice za razliku od prethodna dva prototipa gdje je smještena iznad nosa). Letna testiranja se nastavljaju a njihovo trajanje procjenjuje se na nekoliko narednih godina sa očekivanim kompletiranjem u vremenskom periodu izmedju 2017. i 2019.godine kada bi se moglo očekivati uvodjenje u operativnu upotrebu novog tipa lovca ukoliko sve bude išlo prema trenutnim planovima i predvidjenim rokovima. Naravno u kolikoj mjeri će biti moguće ostvariti takve planove u zadatim rokovima to ostaje da se vidi.
O novom tipu aviona koji se trenutno nalazi u fazi letnih testiranja postoje brojna kontradiktorna mišljenja u stručnim krugovima. Pojedini balkanski vojni izvori navodili su da je moguće da su kineski vojni stručnjaci zajedno sa ruskim izvršili pregled olupine stelt bombardera F-117 oborenog u toku NATO vazdušne kampanje protiv Jugoslavije 1999.godine i da su iz dizajna oborene letelice izvukli određena saznanja koja su im kasnije poslužila u dizajniranju njihovog stelt aviona.
Iz kineskih vojnih krugova takve tvrdnje kategorično su odbačene tvrdeći da je dizajn novog lovca J-20 djelo kineskih stručnjaka i inženjera navodeći da su sa današnje tačke gledišta dizajnerska rješenja upotrebljena na nekadašnjem stelt bombarderu F-117 prevazidjena i ne bi bila kompatibilna u dizajnu modernih stelt
aviona. U zapadnim vojnim izvorima ističu se slične tvrdnje smatrajući da je malo vjerovatno da su kineski vojni stručnjaci mogli izvući bilo kakva saznanja iz olupine F-117 oborenog iznad Jugoslavije jer je vjerovatno bila potpuno neupotrebljiva za svrhe naučnog ispitivanja strukture i materijala takvog tipa letelice.
Ono što je mnogo vjerovatnije i što navode pojedini američki vojni zvaničnici jeste to da su kineski vojni stručnjaci došli do mnogih korisnih saznanja putem cyber špijunaze hakerskim upadima u zaštićene podatke o sistemima i karakteristikama novog američkog stelt lovca F-35 koji je trenutno u fazi razvoja i testiranja i da su saznanja o karakteristikama aviona F-35 do kojih su došli hakerskim upadima upotrebili u razvoju sopstvene stelt letelice koja je trenutno u fazi razvoja i testiranja – lovca-bombardera J-20. Postoje i razne druge spekulacije prema kojima je moguće da je Kina koristila tehnološka saznanja koja je obezbijedio Nošir Govadija (Noshir Gowadia) bivši inženjer u kompaniji Northrop Grumman koji je svojevremeno bio jedan od dizajnera B-2 stelt bombardera i koji je 2005.godine uhapšen od strane američkih vlasti zbog odavanja povjerljivih informacija o B-2 bombarderu Kini i nekim drugim zemljama.
Govadija je na osnovu optužbi o špijunazi u korist strane sile (što je i sam priznao a za šta je jedan od motiva mogla biti unosna finansijska nadoknada) 2011.godine osudjen na 32 godine zatvora a pojedini eksperti spekulišu da je Kina iskoristila informacije koje je on obezbijedio u dizajnu sopstvene stelt letjelice. Neki drugi vojni zvaničnici poput bivšeg načelnika generalštaba RV Indije Pradipa Vasanta Naika (Pradeep Vasant Naik) sugerišu da je Kina kopirala strane metode (američke i ruske) u dizajnu svoje stelt letelice (reverse engineering) preuzevši djelove dizajna sa različitih letelica i uklopivši ih u sopstveni avion.
Ovakve gore navedene tvrdnje teško je dokazivati ili obarati uz odsustvo njihovog zvaničnog potvrdjivanja ili negiranja. Vojni vazduhoplovni stručnjaci poput Karla Kopa (Carlo Kopp) i Pitera Guna (Peter Goon) smatraju da je zbog svojih velikih dimenzija J-20 dizajniran da bude teški lovac-presretač i da bude namijenjen za borbu protiv protivničkih AWACS letjelica što ga ukoliko je ta tvrdnja tačna svrstava u klasu aviona poput MiG-25. Bil Svitman (Bill Sweetman) iz magazina Aviation Week smatra da je to najvjerovatnija uloga za tako veliki avion sa malim odnosom masa-potisak i ograničenom aglinošću navodeći da je kao takav optimizovan za veliku brzinu i dolet sa čime se slažu i pojedini drugi eksperti smatrajući da bi penetracione bombarderske misije kroz sofisticirane PVO sisteme mogle biti primarna namjena J-20 a lovački zadaci tek sekundarna. Naravno, J-20 će biti višenamjenska borbena letjelica predvidjena podjednako za obije vrste misija.
U kolikoj mjeri novi tip stelt lovca-bombardera predstavlja izazov američkim interesima na Dalekom istoku (Azijsko-pacifičkom regionu) otvoreno je pitanje a jula 2011.godine tadašnji sekretar odbrane SAD Robert Gejts izjavio je da se očekuje da će oko 2020.godine Kina raspolagati sa oko 50 ovakvih stelt letelica a
do 2025. godine sa oko par stotina njih a do tog vremena SAD bi trebalo da raspolažu sa brojem stelt lovaca izmedju 850 i 1500 označavajući i dalje značajnu prednost SAD što je predmet analize brojnih instituta za medjunarodne odnose i vojnih stručnjaka koji se bave takvom tematikom.
Medjutim ukoliko pogledamo trenutne zvanične kineske planove za uvodjenjem ovog tipa aviona u operativnu upotrebu (2017-2019.godine) postaje jasno da su takve sumnje najvećim dijelom neosnovane i da se najvjerovatnije zaista radi o prototipovima budućih borbenih aviona za čije testiranje je obezbijedjen neophodan budžet da bi se ispoštovali rokovi koji su postavljeni.
Ukoliko sve bude išlo prema trenutnim kineskim planovima uvodjenje u operativnu upotrebu ovog tipa lovca-bombardera očekuje se u periodu 2017-2019. J-20 je tehnološki veoma sofisticirana borbena platforma i sa punom opremljenošću elektronskim i drugim sistemima cijena jednog procenjuje se na oko 110 miliona dolara što je uporedivo sa pojedinim verzijama američkog F-35 a koliki broj ovakvih letelica će RV Kine (PLAAF) a eventualno i RM Kine (PLANPLANAF) biti u stanju da uvedu u operativnu upotrebu najbolje će pokazati vrijeme.Ali prema nekim procjenama sa kineskih sajtova predvidja se broj od 570 J-20.
U dizajnu aviona J-20 kopirani su elementi sa drugih lovaca pete generacije poput F-22, F-35 i Suhoj T-50. Takvo „pozajmljivanje” dizajnerskih elemenata sa drugih tipova lovaca postaje jasno vidljivo i na prvi pogled bez potrebe za detaljnijim posmatranjem i analizom.
Avion J-20 dizajniran je u triplan konfiguraciji sa glavnim delta krilima I kanardima ispred krila. Odmah iza krila nalaze se mala zakrilca zakošena nadolje što je preuzeto sa dizajna lovca J-10 koji prethodi lovcu J-20 (oba aviona dizajnirana su u triplan delta konfiguraciji jer su kanardi, delta krila i mala nadolje zakošena zakrilca prisutna i na J-10 lovcu i takav raspored u dizajnu iskorišćen je I na J-20 – razlika izmedju njih je u tome što je J-10 lovac četvrte generacije, jednomotorac i sa jednim vertikalnim stabilizatorom u suštini mnogo
jednostavnijeg dizajna dok je J-20 avion pete generacije, sa dva motora i dva vertikalna stabilizatora i mnogo kompleksnije konstrukcije u odnosu na J-10).
Konfiguracija sa delta krilima i kanardima omogućava veliku efikasnost i u subsoničnim (podzvučnim) i u supersoničnim (nadzvučnim) rezimima leta, medjutim sami kanardi ne doprinose poboljšanju stelt karakteristika letelice pa se moze reći da predstavljaju kompromis izmedju postizanja niske radarske uočljivosti I unapredjenja aerodinamičkih performansi letelice. Nije poznato da li je na avionu J-20 iskorišćen isti tip softvera za kontrolu rada kanarda kakav je iskorišćen na avionu Eurofighter 2000 Typhoon ili neki drugi tip softvera namenjen za te svrhe.
S obzirom na velike dimenzije letelice pojedini vojni analitičari smatraju da maksimalna trenutno specifikovana težina u poletanju lovca J-20 od 36 tona važi samo u konfiguraciji nošenja naoružanja isključivo u unutrašnjim spremnicima za naoružanje a ukoliko se tome doda i naoružanje koje se može kačiti na spoljašnjim podvjesnicima ispod krila maksimalna težina letjelice mogla bi preći i 40 tona, medjutim takve karakteristike za sada ostaju samo u domenu različitih preliminarnih pretpostavki i spekulacija. Proizvodnja i testiranje trenutnih J-20 prototipova vrše se u pogonima kompanije Chengdu sa sjedištem u istoimenom gradu na jugozapadu Kine sa više stotina kooperanata i dobavljača djelova širom Kine, dok se proizvodnja motora aviona (WS-10G i WS-15) vrše u pogonima kompanije Shenyang sa sjedištem u takodje istoimenom gradu na sjeveroistoku Kine. Prema pojedinim vojnim analitičarima trenutni test prototipovi J-20 sastavljeni su u 60 % od djelova proizvedenih u Kini, dok je 40 % djelova letjelice proizvedeno u Rusiji i eventualno nekim drugim zemljama. Takav odnos djelova domaćeg i stranog porijekla moze se priuštiti na trenutnim test prototipovima, medjutim na budućim serijskim i operativnim letjelicama to može predstavljati veliki izazov u proizvodnji jer će biti teško odrzavati proizvodnju u takvim uslovima. To znači da kineska vojna vazduhoplovna industrija mora drastično smanjiti broj komponenti stranog porijekla (na otprilike ispod 10 %) i zamijeniti ih istim domaćeg porijekla kako bi se oslobodila prevelike zavisnosti od inostranih dobavljača (zbog toga što je rizično biti zavisan od stranih kooperanata u tako visokom procentu ukoliko se želi vršiti serijska proizvodnja jedne tako visoke vojne tehnologije kao što je borbeni avion nove generacije jer se takav lanac snabdijevanja može pokazati nepouzdanim i dovesti cijelu proizvodnju pod znak pitanja, u te svrhe mnogo je sigurnije oslanjati se na sopstvene resurse i kooperante) .
Upravo iz gore navedenih razloga kineska vojna vazduhoplovna industrija moraće da savlada brojne izazove i probleme u narednim godinama da bi uspješno osvojila proizvodnju jednog tako sofisticiranog tehnološkog proizvoda kakav je upravo borbeni avion najnovije generacije – u ovom slučaju J-20 Black Eagle. S obzirom na njenu dosadašnju tehnološku sazrelost i sve veća dostignuća za očekivati je da će uz odredjene razvojne peripetije na kraju kineska vojna vazduhoplovna industrija u tom velikom izazovu biti uspješna i na visini svog zadatka i predvidjenih projektnih zamisli i planova.
U strukturi lovca-bombardera J-20 prisutan je veliki procenat kompozitnih materijala (medju kojima i feritnih kompozita – ferrite composites koji takodje služe u svrhu apsorbovanja radarskog zračenja i doprinose stelt karakteristikama letjelice) kao i titanijumskih struktura radi obezbjedjivanja čvrstine ukupne strukture letjelice.
Pretpostavlja se da su titanijumske strukture u većem procentu prisutne u konstrukciji trenutnih test prototipova u odnosu na kompozitne materijale ali da će taj odnos biti izmijenjen kada se dodje u fazu serijske proizvodnje i da će se tada u samoj konstrukciji letjelice upotrebljavati veći procenat kompozita što radi lakše strukture, što radi unapređenja sveukupnih stelt karakteristika aviona a da će procenat titanijumskih materijala na serijskim J-20 biti smanjen u odnosu na današnje test letelice.
J-20 je avion u velikoj dihedralnoj konfiguraciji sa kanardima i krilima sa parom klinastih vertikalnih stabilizatora usmjerenih ka spolja i malih zakrilaca iza delta krila usmerenih ka nadolje. Vertikalni stabilizatori aktivni su na cjelokupnoj svojoj površini (all moving tails) a aktivna su i mala zakrilca iza krila zajedno sa aktivnim površinama na krilima (ailerons and flaperons) kao i kanardima što sve obezbjedjuje dobre performanse u rezimu superkrstrenja kao i u oblasti upravljivosti I manevarskih karakteristika letjelice.
Poravnanjem platforme na avionu J-20 izvršeno je tačno uglovno poravnanje izmedju kanarda i prednjih ivica na krilima, kao i tačno ukršteno (od desne strane do otvora u letelici i od otvora do desne strane) uglovno poravnanje izmedju kanarda i pratećih ivica na krilima, dok ugao zakošenosti prednjih ivica iznosi 43 ° što je očigledno namijenjeno postizanju velike efikasnosti u supersoničnim rezimima leta.
Po principu poravnanja planforme (planform alignment) radi sprječavanja vraćanja reflektovanih radarskih talasa ka izvoru emitovanja (radarskoj anteni) prednje i prateće ivice na krilima imaju identične uglove zakošenosti sa repnim dijelom letjelice dok vertikalni stabilizatori imaju identične uglove zakošenosti sa frontalnim dijelom, odnosno sa ivicama usisnika vazduha čineći jedinstvenu celinu koja spreča va odbijanje radarskih talasa od letelice i odavanje njene pozicije u prednjoj polusferi što se postiže upravo dizajnom poravnate planforme.
Donji dio nosnog dijela letjelice, kao i stajni trap dizajnirani su sa testerastim ivicama po sistemu kakav je primijenjen na stelt letjelicama poput F-117, F-22, F-35 i drugima radi absorbovanja radarskih talasu u X opsegu radarskih frekvencija koje su i najčešće korišćene što u zemaljskim radarskim stanicama, što u radarima kojima su opremljeni moderni tipovi lovačkih aviona. Konfiguracija konstrukcije letelice i krmeni dio trupa kompatibilni su sa mlaznicama za vektorski potisak.
Pravougaone 2D mlaznice za vektorski potisak kakve su prisutne na lovcu F-22 i okrugle 3D mlaznice vektorskog potiska prisutne na lovcu Suhoj T-50 (a slične njima planiraju se i za motore na lovcu J-20 zbog klasičnog okruglog oblika izduvnika na lovcu J-20) takođe su namijenjene smanjenju infracrvenog zračenja
zajedno sa toplotnim odrazom iz zadnjeg dijela aviona (izduvnika) kao i radi sprječavanja odbijanja radarskih talasa od zadnjeg kraja letelice (jedna od mjera za takvo nešto je i uvlačenje izduvnika motora dublje ka zadnjem kraju aviona) .
Krmeni dio trupa, zadnji povezujući dio repnih površina sa donjim dijelom trupa (tailboom), strejkovi (strake, aerodinamičke površine u prednjem delu letelice) kao i aksisimetrične mlaznice nisu kompatibilni sa postizanjem visokih stelt karakteristika i vjerovatno će na serijskim J-20 biti izvršeno njihovo redizajniranje kako bi bili u skladu sa visokim stelt karakteristikama za kakve je namijenjen ovaj tip borbenog aviona.
Šema boja na avionu J-20 razvijena je tako da letjelica bude teže vizuelno uočljiva za ljudsko oko a u tu svrhu razvijeni su posebni kamuflažni premazi kako bi letjelica bila teže primjetna kako na zemlji tako i tokom leta. Na taj način avion se vizuelno stapa sa nebeskim okruzenjem koliko je to moguće kada se posmatra
odozdo i stapa se sa zemaljskim okruženjem kada se posmatra odozgo što je mjera smanjenja mogućnosti uočavanja letjelice u vizuelnom polju ljudskog oka.
Simulacije radarskog odraza J-20 od strane pojedinih vazduhoplovnih eksperata koristeći metodu fizičke optičke simulacije u opsegu frekvencija od 150 MHz, zatim 600 MHz, 1.2 GHz, 3.0 GHz, 6.0 GHz, 8.0 GHz, 12.0 GHz, 16.0 GHz i 28.0 GHz pokazale su da J-20 prema konfiguraciji svog dizajna ima visoke stelt karakteristike kada se analizira njegov prednji radarski odraz. U tom smislu avion je teško uočljiv u X i S opsezima radarskih frekvencija, a veća mogućnost njegove detekcije prisutna je u L opsezima radarskih frekvencija i analizom njegovog bočnog radarskog odraza. Ukupno gledano, J-20 ima veoma dobre, visoke stelt karakteristike posmatrano kroz opsege brojnih frekvencija.
Radarski odraz lovca J-20 procenjuje se na oko 0.01 m² i u tom smislu uporediv je sa radarskim odrazom nekadašnjeg američkog stelt bombardera F-117 (od koga J-20 ima dva i po puta manji radarski odraz jer radarski odraz F-117 iznosi negdje oko 0.025 m²) a u poredjenju sa ostalim lovcima pete generacije J-20 trenutno ima bolje stelt karakteristike u odnosu na ruski Suhoj T-50 ali slabije u poredjenju sa američkim F-22 i F-35 koji imaju najbolje stelt karakteristike u odnosu na sve ostale tipova lovaca u svijetu.
Trenutni test prototipovi J-20 opremljeni su sa dva različita tipa motora. Jedan od njih je pokretan sa dva ruska motora tipa Saturn Al-31F-117S kakvi su prisutni na porodici lovaca Su-27/30/35 kao i na jednom dijelu kineskih lovaca J-10 (verzija Al- 31N dok je drugi deo J-10 lovaca opremljen kineskim motorima WS-10A) a preostala dva prototipa J-20 opremljena su motorima Shenyang WS-10G koji predstavljaju poslednju i unapredjenu verziju serije motora WS-10 kojima su opremljeni drugi kineski lovci poput J-10, J-11 (predvidjen i za buduće J-15). Kao što sam naziv kaže motori WS-10 proizvod su kompanije Shenyang sa sedištem u istoimenom gradu na sjeveroistoku Kine koja u razvoju lovca J-20 učestvuje obezbjedjujući pogonsku grupu. Razlog zbog koga je jedan od prototipova opremljen ruskim motorima Saturn Al-31F-117S je da takvo nešto služi kao mjera predostrožnosti i prelazno rješenje dok traje razvoj trenutnih WS-10G motora kao i
budućih WS-15 tek u fazi testiranja. Prema pojedinim izvorima razvoj motora WS-10G ne teče baš glatko i prisutni su odredjeni razvojni problemi u njihovom usavršavanju a testiranje budućih motora tipa WS-15 koji će razvijati još veću snagu u odnosu na WS-10G tek je u početnim fazama i za kompletiranje njihovog testiranja računa se da će biti potrebno izmedju pet i deset godina. Upravo to je i razlog zbog koga je jedan od prototipova opremljen motorima Saturn Al-31F-117S (snage 142 kN svaki pojedinačno)
U pogledu manevarskih sposobnosti J-20 predstavlja kompromis izmedju dizajna optimizovanog za izuzetno nizak radarski odraz (na čemu se očigledno više potenciralo u odnosu na manevarske karakteristike) i soldinih manevarskih karakteristika. To što ima slabije manevarske karakteristike u odnosu na F-22 I Suhoj T-50 kineski J-20 moze nadomjestiti mogućnošću nošenja veće količine naoružanja u odnosu na svoje američke i ruske pandane jer sudeći po veličini same letelice pojedini vazduhoplovni stručnjaci procjenjuju da J-20 po kapacitetu svojih unutrašnjih spremnika a eventualno i spoljašnjih podvjesnika za naoružanje ispod krila može imati veći kapacitet nošenja naoružanja u odnosu na F-22 i Suhoj T-50.Podaci o ukupnoj nosivosti naoružanja J-20 još uvek nisu objavljeni ali procenjuje se na osnovu dimenzija same letjelice i gore navedenih faktora (veličina unutrašnjih spremnika i spoljašnjih podvjesnika za naoružanje) da je taj kapacitet veoma velik omogućavajući nošenje veoma velikog arsenala vazduhoplovnog naoružanja.
To optimizuje J-20 za duboke penetracione misije kroz teritoriju protivnika i guste pojaseve sistema protivničke PVO dok u takvom scenariju lovačka namjena zajedno sa manevarskim karakteristikama dobija sekundarnu ulogu (nešto slično američkom lovcu-bombarderu F-15E Strike Eagle optimizovanom za oba tipa borbenih misija ali sa bombarderskom ulogom kao primarnom a lovačkom kao sekundarnom u čemu je sličan njegovim ruskim pandanima Su-30). Ipak to ne umanjuje značaj lovca-bombardera J-20 koji je sa dobrim manevarskim karakteristikama i velikim doletom namijenjen za uspješno obavljanje oba tipa borbenih misija.
Poštujući jedan od osnovnih stelt principa svih lovaca pete generacije da se ne dozvoli povećanje radarskog odraza odbijanjem radarskih talasa od naoružanja smještenog na spoljašnjim podvjesnicima ispod krila, kako na ostalim lovcima pete generacije i stelt letjelicama, tako je i na lovcu-bombarderu J-20 primarni način nošenja naoružanja u unutrašnjim spremnicima za naoružanje u misijama kada se prodire kroz guste sisteme PVO protivnika radi očuvanja stelt karakteristika letjelice.
Nošenje spoljašnjih tankova za gorivo smještenih ispod krila u takvim uslovima ne dolazi u obzir, osim za potrebe preleta kada se leti kroz bezbjednu zonu ili područje sa minimalnom opasnošću od detekcije od strane protivničkih radara. Nošenje naoružanja na spoljašnjim podvjesnicima ispod krila dolazi u obzir samo ukoliko je protivnička PVO efektivno suzbijena ili je opasnost od nje minimalizovana pa se u takvim uslovima (zajedno sa eventualnim uspostavljanjem sopstvene vazdušne nadmoći u zoni borbenih dejstava) može dozvoliti nošenje naoružanja na spoljašnjim podvjesnicima ispod krila bez straha od eventualnog radarskog otkrivanja. U te svrhe lovac-bombarder J-20 opremljen je sa ukupno četiri unutrašnja spremnika za naoružanje smještena u donjem dijelu trupa letelice u sredini i na stranama namijenjenih za naoružanje vazduh-vazduh i vazduh-zemlja.
Dva glavna unutrašnja spremnika naoružanja nalaze se u centralnom dijelu trupa i u njima su smješteni projektili vazduh-vazduh dugog dometa (poput PL-12/SD-10) kao i naoružanje vazduh-zemlja zavisno od konfiguracije naoružanja. U dva spremnika smještena na lijevoj i desnoj strani donjeg dijela trupa u odnosu na centralne spremnike smješten je po jedan projektil kratkog dometa tipa PL-10 – ukupno dva.
Ovakva koncepcija slična je koncepciji smještanja naoružanja lovca F-22 na kome se nalaze tri unutrašnja spremnika naoružanja (jedan glavni u sredini trupa i dva sa lijeve i desne strane, uticaj dizajna F-22 na raspored unutrašnjih spremnika naoruzanja je očigledan s obzirom na gotovo identičan raspored spremnika naoružanja na oba lovca a razlika je u tome što J-20 ima četiri unutrašnja spremnika za naoružanje a F-22 tri) a slična je i koncepcija nošenja naoružanja vazduh-vazduh.
Naime, slično lovcu F-22 koji u punoj konfiguraciji vazduh-vazduh u unutrašnjim spremnicima naoružanja nosi ukupno osam projektila vazduh-vazduh (od čega šest AIM-120 AMRAAM smještenih u glavnom spremniku u sredini trupa i dva AIM-9 Sidewinder po jedan u lijevom i desnom spremniku naoružanja sa strane), ista je konfiguracija nošenja naoružanja i na lovcu J-20 u punoj konfiguracji vazduh-vazduh (šest PL-12 dugog dometa smještenih u dva centralna spremnika naoružanja po tri u svakom i dva PL-10 kratkog dometa smještenih u dva sporedna spremnika na lijevoj i desnoj strani po jedan u svakom – ukupno osam projektila vazduh-vazduh koliko se može smjestiti u unutrašnjim spremnicima) .
Za vodjenje bliske vazdušne borbe u vidnom polju pretpostavlja se da će J-20 biti opremljen topom kalibra 30 mm tipa Type 30-1 koji predstavlja kinesku verziju ruskog topa identične namene tipa Gš-301 (Гш-301) i sličnih je karakteristika kao i ruski top istog kalibra na osnovu kog je i razvijen. Glavno naoružanje za vodjenje
vazdušne borbe na velikim daljinama (Beyond Visual Range – BVR) lovca J-20 predstavljaće standardni kineski projektili srednjeg do dugog dometa tipa PL-12.
PL-12 (koji takodje nosi oznaku SD-10) je kineski projektil vazduh-vazduh srednjeg do dugog dometa po karakteristikama sličan američkim AIM-120 AMRAAM I ruskim R-77 (P-77, NATO oznaka AA-12 Adder) sa kojima dijeli istu generaciju razvoja i dizajna i standardno je naoružanje vazduh-vazduh i na ostalim kineskim lovcima poput J-10 i J-11 i kao takav predviđen je za nošenje i na lovcu J-20. Na lovcu J-20, PL-12 biće dopunjen projektilima vazduh-vazduh kratkog dometa tipa PL-10 koji je u tom smislu neka vrsta kineskog pandana američkim AIM-9 Sidewinder i ruskim R-73 (P-73, NATO oznake AA-11 Archer) slične funkcije I operativne namjene.
Za nošenje na lovcu J-20 predviđen je i budući projektil vazduh-vazduh veoma dugog dometa tipa PL-21 koji je trenutno u fazi razvoja i testiranja (domet projektila procjenjuje se na vjerovatno više od 200 km a eventualno i dalje od toga).
PL-21 biće opremljen nabojnomlaznim motorom (ramjet) koji omogućava brzine izmedju 3 i 6 Maha uz veliku efikasnost u presretanju mete. Na projektilu će biti inkorporiran dvosmjerni data link koji će omogućavati da treća strana poput AWACS platforme (A-50 u sastavu RV Kine i drugi) preuzme navodjenje projektila što bi omogugućilo lovcu koji lansira projektil da odmah nakon toga napusti zonu lansiranja i time izbjegne otkrivanje u slučaju predugog zadrţavanja i eventualni protivnički kontra napad.
Projektili PL-21 kao i današnji PL-10 vršiće pod-milimetarsko odašiljanje radio talasa radi stvaranja slike mete na frekvencijama iznad 200 GHz u svrhu detektovanja protivničke letjelice uz odredjivanje njenog tipa nakon čega se vrši selektovanje tačke udara kako bi se osiguralo da fragmenti projektila nakon njegovog eksplodiranja u blizini mete pogode metu i dovedu do njenog uništavanja.
Od naoružanja vazduh-zemlja lovac-bombarder J-20 predvidjen je za nošenje projektila poput laserski i satelitski navodjene bombe tipa LT-3, zatim navodjenih projektila tipa FT-1, FT-2, FT-3, FT-4, FT-5, FT-6, satelitski navodjenih projektila LS-6 (u klasi sa američkim JDAM precizno navodjenim projektilima) kao i drugih tipova naoružanja slične namjene. Ispod krila aviona nalaze se četiri spoljašnja podvjesnika za naoružanje što povećava ukupan kapacitet naoružanja ali se nošenju naoružanja na njima pribjegava samo ako se leti u zoni gde je protivnička PVO slaba ili suzbijena što otklanja opasnost od radarskog otkrivanja i protiv dejstva protivnika. Lovac J-20 takodje nosi dva kontejnera za ispuštanje IC mamaca što služi kao standardna zaštitna protivmjera za zavaravanje projektila sa toplotnim navodjenjem koji se navode prema izvoru toplote iz motora i zadnjeg kraja letjelice.
Neke od karakteristika aviona
Dužina 21.26 metara
Visina 4.45 metara
Raspon krila 12.88 metara
Masa praznog aviona 17.000 kg
Maksimalna težina u polijetanju 36.287 kg
Pogonska grupa 2 × Shenyang WS-10G/WS-15 × 155 /180 kN
Maksimalna brzina 2442 km/h
Vrhunac leta 20.000 metara
Maksimalni dolet 5500 km
Nosivost naoružanja Standardno V-V i V-Z
Posao razvojnog programa lovca pete generacije povjeren je dvema najvećim kineskim vazduhoplovnim korporacijama i proizvođačima – Chengdu Aircraft Industry Group (CAC) sa sjedištem u gradu Čengdu
i drugoj kompaniji Shenyang Aircraft Corporation (SAC) sa sjedištem u gradu Šenjang . Kineski stručnjaci pažljivo su pratili američke razvojne programe lovaca pete generacije (poput F-22 a kasnije i F-35) kao i kasniji ruski PAK-FA program (Suhoj T-50 test letelice koje su trenutno u fazi letnih ispitivanja) učeći veoma korisne lekcije iz dizajna američkih i ruskih letjelica koje su kasnije i primijenjene u dizajnu kineskih test letjelica.
U tom smislu naglasak u dizajniranju bio je na stelt karakteristikama letjelice, a pažljivo su proučavana iskustva sa upotrebom stelt letelica u realnim borbenim uslovima (američke vojne intervencije od Zalivskog rata 1991.godine pa nadalje) kako bi ista bila primijenjena u dizajniranju sopstvenih letjelica sa datim karakteristikama na jednoj strani uz razvijanje protivmjera za suprostavljanje protivničkim stelt letelicama na drugoj strani (poput istraživanja na polju radara sa L i drugim opsezima kakvi imaju povećane šanse detektovanja stelt letelica kakva se vrše u Rusiji, Kini i nekim drugim zemljama) .
Kompanije Chengdu Aircraft Industry Group (poznata i pod nazivom Institut 611) i Shenyang Aircraft Corporation (poznata i pod nazivom Institut 601) svoj rad sprovodile su u strogoj tajnosti u skladu sa politikom kineske vlade. Inače kineska vojna terminologija nove lovce naziva lovcima četvrte generacije dok zapadna i ruska vojna terminologija za poslednju generaciju lovaca sa stelt karakteristikama koriste naziv peta generacija.
Medjutim i pored stroge tajnosti informacije o razvojnim projektima lovaca naredne generacije počele su se pojavljivati u javnosti još od 1995.godine kada je novinska agencija iz Hong Konga - Hong Kong Information Agency, objavila prve spekulacije o tome. Postojanje takvih programa razvoja kineskog lovca naredne generacije javnosti je objavljeno od strane američke Mornaričke obaveštajne službe – Office of Naval Intelligence (ONI) na proljeće 1997.godine. Oni i druge zapadne obavještajne službe dodijelile su kineskom programu razvoja lovaca pete generacije naziv program XXJ a taj naziv je kasnije promijenjen u J-X i konačno u J-XX .
Naravno, kineski nazivi ovih programa su drugačiji a jedan od poznatih naziva u kasnijoj fazi J-XX programa je Projekat 718 (Project 718). Prvobitne procjene zapadnih obavještajnih sluzbi o mogućem dizajnu budućeg lovca smatrale su da se radi o dvomotorcu izgleda sličnog lovcu F-15. Smatralo se da je kineska oznaka tog lovca J-12 (Jián – fighter, Jian je kineski naziv za lovac a u tom smislu sistem označavanja je redni poput lovaca J-7, J-8, J-10, J-11 itd) ali aprila 2001.godine te pretpostavke su revidirane na osnovu novodobijenih informacija pa je objavljeno da je ranija dizajnerska koncepcija odbačena a da nova letjelica po koncepciji svog dizajna uključuje stelt karakteristike i mnogo je radikalnijeg izgleda.
Još novembra 2002.godine na avio-mitingu u kineskom gradu Zuhai (Zhuhai Air Show) javnosti je predstavljen koncept lovca naredne generacije koji je u jednoj mjeri podsjećao na američki F-22 ali izduvnici na takvoj letjelici bili su klasičnog okruglog oblika za razliku od izduvnika kockastog oblika prisutnih na lovcu F-22.
Kineska vojna vazduhoplovna industrija daleko je napredovala u odnosu na svoje početke iz 1950-ih godina tako da je od 1980-ih i 1990-ih godina proizvodila avione domaćeg dizajna (prvi lovac domaćeg dizajna bio je J-8II uveden u operativnu upotrebu RV Kine početkom 1980-ih godina) u odnosu na raniji period
kada je proizvodila lovce po sovjetskoj licenci (poput J-7, kineske verzije MiG-21 proizvodjene po licenci a takodje i izvozene u inostranstvo) a sam pokazatelj značajnog napretka kineske vojne vazduhoplovne industrije je moderni lovac četvrte generacije tipa J-10 (proizvod kompanije Chengdu) koji je uveden u operativnu upotrebu RV Kine 2005.godine ,a nakon njega usledio je lovac JF-17 Thunder dizajniran i proizveden za potrebe RV Pakistana (kineskog saveznika I partnera u južnoj Aziji), takodje proizvod kompanije Chengdu čiji je sekundarni korisnik i RV Kine pod nazivom FC-1 Xialong (Fierce Dragon). Iskustva stečena na ovim i drugim projektima korisno su posluzila u programu razvoja i testiranja novog lovca pete generacije u okviru J-XX razvojnog programa ili Projekta 718 kako glasi njegov kineski naziv od skorijeg vremena što predstavlja mnogo kompleksniji razvojni izazov.
Nakon više godina razvoja, novembra 2009.godine zamjenik komandanta RV Kine He Veirong potvrdio je da je u toku intenzivan rad na polju istraživanja i razvoja lovca pete generacije. Razvijan od strane kompanija Chengdu AIG (Aircraft Industry Group) i Shenyang AC (Aircraft Corporation) letjelici još uvek nije
dodeljen naziv ali se očekuje davanje naziva letelici i započinjanje njenih letnih testiranja u roku od pet godina a uvodjenje u operativnu upotrebu u roku od 8-10 godina što takvo nešto smješta u vremenski period 2017-2019.godine. Razvoj prvih test prototipova je intenziviran i u drugoj polovini 2010.godine proizvedena su prva dva test prototipa (pod rednim brojevima 2001-01 i 2001-02), javnosti je objavljeno postojanje takvih letelica a objavljen je i naziv nove letjelice naredne generacije – J-20 kome je NATO dodijelio oznaku "Black Eagle".
Krajem 2010.godine pojavile su se prve fotografije novog aviona koje je objavilo RV Kine a sama veličina letelice zapanjila je mnoge pa su se u javnosti i u stručnim krugovima počele pojavljivati razne spekulacije o njegovim dimenzijama, težini i eventualnim letnim performansama sa različitim mišljenjima i zaključcima.
Do kraja 2010.godine sprovedene su poslednje pripreme za prvi test let novog aviona tako da su 22.decembra 2010.godine izvršena testiranja u taksiranju pri velikim brzinama u okviru kompleksa razvojnog instituta kompanije Chengdu.
Uskoro je sve bilo spremno za istorijski prvi let. Konačno, prvi let J-20 Black Eagle uslijedio je 11.januara 2011.godine i trajao je oko 15 minuta. Vijest o letu prvog prototipa kineskog lovca pete generacije predstavljala je veliku senzaciju i nekima je predstavljala iznenadjenje a nekima baš i ne.
U toku prvog test leta zajedno sa J-20 letjeo je i jedan J-10 koji je služio kao klasična prateća letelica (chase aircraft) što predstavlja standardnu proceduru prilikom letnih testiranja u svrhu bezbjednosti i prikupljanja letnih podataka.
Spletom okolnosti ili možda namjerno prvi test let J-20 poklopio se sa posjetom tadašnjeg sekretara odbrane SAD Roberta Gejtsa (Robert Gates) Kini. Da li su Kinezi mozda nastojali da impresioniraju američkog sekretara odbrane i prenesu skrivenu poruku SAD o svojoj rastućoj vojnoj moći ili je to bila samo koincidencija o tome se može spekulisati u beskraj.
Nakon toga nastavila su se letna testiranja novog tipa aviona. Drugi test let usledio je 17.aprila 2011.godine i trajao je oko sat vremena i dodatnih dvadeset minuta a u toku test leta 5.maja 2011.godine koji je trajao 55 minuta izvršena su testiranja sa uvlačenjem točkova za slijetanje testirajući stajni trap i hidrauličke sisteme letjelice.
Novi višestruki letni testovi sa oba prototipa obavljeni su marta 2012.godine a nakon toga 10.maja 2012.godine objavljeno je da su na trećem prototipu sa rednim brojem 2002 (2001 je redni broj prva dva prototipa) izvršeni testovi taksiranja pri malim brzinama u okviru kompleksa kompanije Chengdu blizu istoimenog grada namijenjenog testiranju novih letelica. Nakon toga koliko se može zaključiti iz pojedinih objavljenih fotografija i taj treći prototip pridruzio se letnim testiranjima. Taj treći prototip (pod rednim brojem 2002) razlikuje se od prva dva prototipa pod rednim brojevima 2001-01 i 2001-02 po tome što su na njemu redizajnirani stajni trap i nos letjelice (pito cijev je smještena direktno u nosu letjelice za razliku od prethodna dva prototipa gdje je smještena iznad nosa). Letna testiranja se nastavljaju a njihovo trajanje procjenjuje se na nekoliko narednih godina sa očekivanim kompletiranjem u vremenskom periodu izmedju 2017. i 2019.godine kada bi se moglo očekivati uvodjenje u operativnu upotrebu novog tipa lovca ukoliko sve bude išlo prema trenutnim planovima i predvidjenim rokovima. Naravno u kolikoj mjeri će biti moguće ostvariti takve planove u zadatim rokovima to ostaje da se vidi.
O novom tipu aviona koji se trenutno nalazi u fazi letnih testiranja postoje brojna kontradiktorna mišljenja u stručnim krugovima. Pojedini balkanski vojni izvori navodili su da je moguće da su kineski vojni stručnjaci zajedno sa ruskim izvršili pregled olupine stelt bombardera F-117 oborenog u toku NATO vazdušne kampanje protiv Jugoslavije 1999.godine i da su iz dizajna oborene letelice izvukli određena saznanja koja su im kasnije poslužila u dizajniranju njihovog stelt aviona.
Iz kineskih vojnih krugova takve tvrdnje kategorično su odbačene tvrdeći da je dizajn novog lovca J-20 djelo kineskih stručnjaka i inženjera navodeći da su sa današnje tačke gledišta dizajnerska rješenja upotrebljena na nekadašnjem stelt bombarderu F-117 prevazidjena i ne bi bila kompatibilna u dizajnu modernih stelt
aviona. U zapadnim vojnim izvorima ističu se slične tvrdnje smatrajući da je malo vjerovatno da su kineski vojni stručnjaci mogli izvući bilo kakva saznanja iz olupine F-117 oborenog iznad Jugoslavije jer je vjerovatno bila potpuno neupotrebljiva za svrhe naučnog ispitivanja strukture i materijala takvog tipa letelice.
Ono što je mnogo vjerovatnije i što navode pojedini američki vojni zvaničnici jeste to da su kineski vojni stručnjaci došli do mnogih korisnih saznanja putem cyber špijunaze hakerskim upadima u zaštićene podatke o sistemima i karakteristikama novog američkog stelt lovca F-35 koji je trenutno u fazi razvoja i testiranja i da su saznanja o karakteristikama aviona F-35 do kojih su došli hakerskim upadima upotrebili u razvoju sopstvene stelt letelice koja je trenutno u fazi razvoja i testiranja – lovca-bombardera J-20. Postoje i razne druge spekulacije prema kojima je moguće da je Kina koristila tehnološka saznanja koja je obezbijedio Nošir Govadija (Noshir Gowadia) bivši inženjer u kompaniji Northrop Grumman koji je svojevremeno bio jedan od dizajnera B-2 stelt bombardera i koji je 2005.godine uhapšen od strane američkih vlasti zbog odavanja povjerljivih informacija o B-2 bombarderu Kini i nekim drugim zemljama.
Govadija je na osnovu optužbi o špijunazi u korist strane sile (što je i sam priznao a za šta je jedan od motiva mogla biti unosna finansijska nadoknada) 2011.godine osudjen na 32 godine zatvora a pojedini eksperti spekulišu da je Kina iskoristila informacije koje je on obezbijedio u dizajnu sopstvene stelt letjelice. Neki drugi vojni zvaničnici poput bivšeg načelnika generalštaba RV Indije Pradipa Vasanta Naika (Pradeep Vasant Naik) sugerišu da je Kina kopirala strane metode (američke i ruske) u dizajnu svoje stelt letelice (reverse engineering) preuzevši djelove dizajna sa različitih letelica i uklopivši ih u sopstveni avion.
Ovakve gore navedene tvrdnje teško je dokazivati ili obarati uz odsustvo njihovog zvaničnog potvrdjivanja ili negiranja. Vojni vazduhoplovni stručnjaci poput Karla Kopa (Carlo Kopp) i Pitera Guna (Peter Goon) smatraju da je zbog svojih velikih dimenzija J-20 dizajniran da bude teški lovac-presretač i da bude namijenjen za borbu protiv protivničkih AWACS letjelica što ga ukoliko je ta tvrdnja tačna svrstava u klasu aviona poput MiG-25. Bil Svitman (Bill Sweetman) iz magazina Aviation Week smatra da je to najvjerovatnija uloga za tako veliki avion sa malim odnosom masa-potisak i ograničenom aglinošću navodeći da je kao takav optimizovan za veliku brzinu i dolet sa čime se slažu i pojedini drugi eksperti smatrajući da bi penetracione bombarderske misije kroz sofisticirane PVO sisteme mogle biti primarna namjena J-20 a lovački zadaci tek sekundarna. Naravno, J-20 će biti višenamjenska borbena letjelica predvidjena podjednako za obije vrste misija.
U kolikoj mjeri novi tip stelt lovca-bombardera predstavlja izazov američkim interesima na Dalekom istoku (Azijsko-pacifičkom regionu) otvoreno je pitanje a jula 2011.godine tadašnji sekretar odbrane SAD Robert Gejts izjavio je da se očekuje da će oko 2020.godine Kina raspolagati sa oko 50 ovakvih stelt letelica a
do 2025. godine sa oko par stotina njih a do tog vremena SAD bi trebalo da raspolažu sa brojem stelt lovaca izmedju 850 i 1500 označavajući i dalje značajnu prednost SAD što je predmet analize brojnih instituta za medjunarodne odnose i vojnih stručnjaka koji se bave takvom tematikom.
Medjutim ukoliko pogledamo trenutne zvanične kineske planove za uvodjenjem ovog tipa aviona u operativnu upotrebu (2017-2019.godine) postaje jasno da su takve sumnje najvećim dijelom neosnovane i da se najvjerovatnije zaista radi o prototipovima budućih borbenih aviona za čije testiranje je obezbijedjen neophodan budžet da bi se ispoštovali rokovi koji su postavljeni.
Ukoliko sve bude išlo prema trenutnim kineskim planovima uvodjenje u operativnu upotrebu ovog tipa lovca-bombardera očekuje se u periodu 2017-2019. J-20 je tehnološki veoma sofisticirana borbena platforma i sa punom opremljenošću elektronskim i drugim sistemima cijena jednog procenjuje se na oko 110 miliona dolara što je uporedivo sa pojedinim verzijama američkog F-35 a koliki broj ovakvih letelica će RV Kine (PLAAF) a eventualno i RM Kine (PLANPLANAF) biti u stanju da uvedu u operativnu upotrebu najbolje će pokazati vrijeme.Ali prema nekim procjenama sa kineskih sajtova predvidja se broj od 570 J-20.
U dizajnu aviona J-20 kopirani su elementi sa drugih lovaca pete generacije poput F-22, F-35 i Suhoj T-50. Takvo „pozajmljivanje” dizajnerskih elemenata sa drugih tipova lovaca postaje jasno vidljivo i na prvi pogled bez potrebe za detaljnijim posmatranjem i analizom.
Avion J-20 dizajniran je u triplan konfiguraciji sa glavnim delta krilima I kanardima ispred krila. Odmah iza krila nalaze se mala zakrilca zakošena nadolje što je preuzeto sa dizajna lovca J-10 koji prethodi lovcu J-20 (oba aviona dizajnirana su u triplan delta konfiguraciji jer su kanardi, delta krila i mala nadolje zakošena zakrilca prisutna i na J-10 lovcu i takav raspored u dizajnu iskorišćen je I na J-20 – razlika izmedju njih je u tome što je J-10 lovac četvrte generacije, jednomotorac i sa jednim vertikalnim stabilizatorom u suštini mnogo
jednostavnijeg dizajna dok je J-20 avion pete generacije, sa dva motora i dva vertikalna stabilizatora i mnogo kompleksnije konstrukcije u odnosu na J-10).
Konfiguracija sa delta krilima i kanardima omogućava veliku efikasnost i u subsoničnim (podzvučnim) i u supersoničnim (nadzvučnim) rezimima leta, medjutim sami kanardi ne doprinose poboljšanju stelt karakteristika letelice pa se moze reći da predstavljaju kompromis izmedju postizanja niske radarske uočljivosti I unapredjenja aerodinamičkih performansi letelice. Nije poznato da li je na avionu J-20 iskorišćen isti tip softvera za kontrolu rada kanarda kakav je iskorišćen na avionu Eurofighter 2000 Typhoon ili neki drugi tip softvera namenjen za te svrhe.
S obzirom na velike dimenzije letelice pojedini vojni analitičari smatraju da maksimalna trenutno specifikovana težina u poletanju lovca J-20 od 36 tona važi samo u konfiguraciji nošenja naoružanja isključivo u unutrašnjim spremnicima za naoružanje a ukoliko se tome doda i naoružanje koje se može kačiti na spoljašnjim podvjesnicima ispod krila maksimalna težina letjelice mogla bi preći i 40 tona, medjutim takve karakteristike za sada ostaju samo u domenu različitih preliminarnih pretpostavki i spekulacija. Proizvodnja i testiranje trenutnih J-20 prototipova vrše se u pogonima kompanije Chengdu sa sjedištem u istoimenom gradu na jugozapadu Kine sa više stotina kooperanata i dobavljača djelova širom Kine, dok se proizvodnja motora aviona (WS-10G i WS-15) vrše u pogonima kompanije Shenyang sa sjedištem u takodje istoimenom gradu na sjeveroistoku Kine. Prema pojedinim vojnim analitičarima trenutni test prototipovi J-20 sastavljeni su u 60 % od djelova proizvedenih u Kini, dok je 40 % djelova letjelice proizvedeno u Rusiji i eventualno nekim drugim zemljama. Takav odnos djelova domaćeg i stranog porijekla moze se priuštiti na trenutnim test prototipovima, medjutim na budućim serijskim i operativnim letjelicama to može predstavljati veliki izazov u proizvodnji jer će biti teško odrzavati proizvodnju u takvim uslovima. To znači da kineska vojna vazduhoplovna industrija mora drastično smanjiti broj komponenti stranog porijekla (na otprilike ispod 10 %) i zamijeniti ih istim domaćeg porijekla kako bi se oslobodila prevelike zavisnosti od inostranih dobavljača (zbog toga što je rizično biti zavisan od stranih kooperanata u tako visokom procentu ukoliko se želi vršiti serijska proizvodnja jedne tako visoke vojne tehnologije kao što je borbeni avion nove generacije jer se takav lanac snabdijevanja može pokazati nepouzdanim i dovesti cijelu proizvodnju pod znak pitanja, u te svrhe mnogo je sigurnije oslanjati se na sopstvene resurse i kooperante) .
Upravo iz gore navedenih razloga kineska vojna vazduhoplovna industrija moraće da savlada brojne izazove i probleme u narednim godinama da bi uspješno osvojila proizvodnju jednog tako sofisticiranog tehnološkog proizvoda kakav je upravo borbeni avion najnovije generacije – u ovom slučaju J-20 Black Eagle. S obzirom na njenu dosadašnju tehnološku sazrelost i sve veća dostignuća za očekivati je da će uz odredjene razvojne peripetije na kraju kineska vojna vazduhoplovna industrija u tom velikom izazovu biti uspješna i na visini svog zadatka i predvidjenih projektnih zamisli i planova.
U strukturi lovca-bombardera J-20 prisutan je veliki procenat kompozitnih materijala (medju kojima i feritnih kompozita – ferrite composites koji takodje služe u svrhu apsorbovanja radarskog zračenja i doprinose stelt karakteristikama letjelice) kao i titanijumskih struktura radi obezbjedjivanja čvrstine ukupne strukture letjelice.
Pretpostavlja se da su titanijumske strukture u većem procentu prisutne u konstrukciji trenutnih test prototipova u odnosu na kompozitne materijale ali da će taj odnos biti izmijenjen kada se dodje u fazu serijske proizvodnje i da će se tada u samoj konstrukciji letjelice upotrebljavati veći procenat kompozita što radi lakše strukture, što radi unapređenja sveukupnih stelt karakteristika aviona a da će procenat titanijumskih materijala na serijskim J-20 biti smanjen u odnosu na današnje test letelice.
J-20 je avion u velikoj dihedralnoj konfiguraciji sa kanardima i krilima sa parom klinastih vertikalnih stabilizatora usmjerenih ka spolja i malih zakrilaca iza delta krila usmerenih ka nadolje. Vertikalni stabilizatori aktivni su na cjelokupnoj svojoj površini (all moving tails) a aktivna su i mala zakrilca iza krila zajedno sa aktivnim površinama na krilima (ailerons and flaperons) kao i kanardima što sve obezbjedjuje dobre performanse u rezimu superkrstrenja kao i u oblasti upravljivosti I manevarskih karakteristika letjelice.
Poravnanjem platforme na avionu J-20 izvršeno je tačno uglovno poravnanje izmedju kanarda i prednjih ivica na krilima, kao i tačno ukršteno (od desne strane do otvora u letelici i od otvora do desne strane) uglovno poravnanje izmedju kanarda i pratećih ivica na krilima, dok ugao zakošenosti prednjih ivica iznosi 43 ° što je očigledno namijenjeno postizanju velike efikasnosti u supersoničnim rezimima leta.
Po principu poravnanja planforme (planform alignment) radi sprječavanja vraćanja reflektovanih radarskih talasa ka izvoru emitovanja (radarskoj anteni) prednje i prateće ivice na krilima imaju identične uglove zakošenosti sa repnim dijelom letjelice dok vertikalni stabilizatori imaju identične uglove zakošenosti sa frontalnim dijelom, odnosno sa ivicama usisnika vazduha čineći jedinstvenu celinu koja spreča va odbijanje radarskih talasa od letelice i odavanje njene pozicije u prednjoj polusferi što se postiže upravo dizajnom poravnate planforme.
Donji dio nosnog dijela letjelice, kao i stajni trap dizajnirani su sa testerastim ivicama po sistemu kakav je primijenjen na stelt letjelicama poput F-117, F-22, F-35 i drugima radi absorbovanja radarskih talasu u X opsegu radarskih frekvencija koje su i najčešće korišćene što u zemaljskim radarskim stanicama, što u radarima kojima su opremljeni moderni tipovi lovačkih aviona. Konfiguracija konstrukcije letelice i krmeni dio trupa kompatibilni su sa mlaznicama za vektorski potisak.
Pravougaone 2D mlaznice za vektorski potisak kakve su prisutne na lovcu F-22 i okrugle 3D mlaznice vektorskog potiska prisutne na lovcu Suhoj T-50 (a slične njima planiraju se i za motore na lovcu J-20 zbog klasičnog okruglog oblika izduvnika na lovcu J-20) takođe su namijenjene smanjenju infracrvenog zračenja
zajedno sa toplotnim odrazom iz zadnjeg dijela aviona (izduvnika) kao i radi sprječavanja odbijanja radarskih talasa od zadnjeg kraja letelice (jedna od mjera za takvo nešto je i uvlačenje izduvnika motora dublje ka zadnjem kraju aviona) .
Krmeni dio trupa, zadnji povezujući dio repnih površina sa donjim dijelom trupa (tailboom), strejkovi (strake, aerodinamičke površine u prednjem delu letelice) kao i aksisimetrične mlaznice nisu kompatibilni sa postizanjem visokih stelt karakteristika i vjerovatno će na serijskim J-20 biti izvršeno njihovo redizajniranje kako bi bili u skladu sa visokim stelt karakteristikama za kakve je namijenjen ovaj tip borbenog aviona.
Šema boja na avionu J-20 razvijena je tako da letjelica bude teže vizuelno uočljiva za ljudsko oko a u tu svrhu razvijeni su posebni kamuflažni premazi kako bi letjelica bila teže primjetna kako na zemlji tako i tokom leta. Na taj način avion se vizuelno stapa sa nebeskim okruzenjem koliko je to moguće kada se posmatra
odozdo i stapa se sa zemaljskim okruženjem kada se posmatra odozgo što je mjera smanjenja mogućnosti uočavanja letjelice u vizuelnom polju ljudskog oka.
Simulacije radarskog odraza J-20 od strane pojedinih vazduhoplovnih eksperata koristeći metodu fizičke optičke simulacije u opsegu frekvencija od 150 MHz, zatim 600 MHz, 1.2 GHz, 3.0 GHz, 6.0 GHz, 8.0 GHz, 12.0 GHz, 16.0 GHz i 28.0 GHz pokazale su da J-20 prema konfiguraciji svog dizajna ima visoke stelt karakteristike kada se analizira njegov prednji radarski odraz. U tom smislu avion je teško uočljiv u X i S opsezima radarskih frekvencija, a veća mogućnost njegove detekcije prisutna je u L opsezima radarskih frekvencija i analizom njegovog bočnog radarskog odraza. Ukupno gledano, J-20 ima veoma dobre, visoke stelt karakteristike posmatrano kroz opsege brojnih frekvencija.
Radarski odraz lovca J-20 procenjuje se na oko 0.01 m² i u tom smislu uporediv je sa radarskim odrazom nekadašnjeg američkog stelt bombardera F-117 (od koga J-20 ima dva i po puta manji radarski odraz jer radarski odraz F-117 iznosi negdje oko 0.025 m²) a u poredjenju sa ostalim lovcima pete generacije J-20 trenutno ima bolje stelt karakteristike u odnosu na ruski Suhoj T-50 ali slabije u poredjenju sa američkim F-22 i F-35 koji imaju najbolje stelt karakteristike u odnosu na sve ostale tipova lovaca u svijetu.
Trenutni test prototipovi J-20 opremljeni su sa dva različita tipa motora. Jedan od njih je pokretan sa dva ruska motora tipa Saturn Al-31F-117S kakvi su prisutni na porodici lovaca Su-27/30/35 kao i na jednom dijelu kineskih lovaca J-10 (verzija Al- 31N dok je drugi deo J-10 lovaca opremljen kineskim motorima WS-10A) a preostala dva prototipa J-20 opremljena su motorima Shenyang WS-10G koji predstavljaju poslednju i unapredjenu verziju serije motora WS-10 kojima su opremljeni drugi kineski lovci poput J-10, J-11 (predvidjen i za buduće J-15). Kao što sam naziv kaže motori WS-10 proizvod su kompanije Shenyang sa sedištem u istoimenom gradu na sjeveroistoku Kine koja u razvoju lovca J-20 učestvuje obezbjedjujući pogonsku grupu. Razlog zbog koga je jedan od prototipova opremljen ruskim motorima Saturn Al-31F-117S je da takvo nešto služi kao mjera predostrožnosti i prelazno rješenje dok traje razvoj trenutnih WS-10G motora kao i
budućih WS-15 tek u fazi testiranja. Prema pojedinim izvorima razvoj motora WS-10G ne teče baš glatko i prisutni su odredjeni razvojni problemi u njihovom usavršavanju a testiranje budućih motora tipa WS-15 koji će razvijati još veću snagu u odnosu na WS-10G tek je u početnim fazama i za kompletiranje njihovog testiranja računa se da će biti potrebno izmedju pet i deset godina. Upravo to je i razlog zbog koga je jedan od prototipova opremljen motorima Saturn Al-31F-117S (snage 142 kN svaki pojedinačno)
U pogledu manevarskih sposobnosti J-20 predstavlja kompromis izmedju dizajna optimizovanog za izuzetno nizak radarski odraz (na čemu se očigledno više potenciralo u odnosu na manevarske karakteristike) i soldinih manevarskih karakteristika. To što ima slabije manevarske karakteristike u odnosu na F-22 I Suhoj T-50 kineski J-20 moze nadomjestiti mogućnošću nošenja veće količine naoružanja u odnosu na svoje američke i ruske pandane jer sudeći po veličini same letelice pojedini vazduhoplovni stručnjaci procjenjuju da J-20 po kapacitetu svojih unutrašnjih spremnika a eventualno i spoljašnjih podvjesnika za naoružanje ispod krila može imati veći kapacitet nošenja naoružanja u odnosu na F-22 i Suhoj T-50.Podaci o ukupnoj nosivosti naoružanja J-20 još uvek nisu objavljeni ali procenjuje se na osnovu dimenzija same letjelice i gore navedenih faktora (veličina unutrašnjih spremnika i spoljašnjih podvjesnika za naoružanje) da je taj kapacitet veoma velik omogućavajući nošenje veoma velikog arsenala vazduhoplovnog naoružanja.
To optimizuje J-20 za duboke penetracione misije kroz teritoriju protivnika i guste pojaseve sistema protivničke PVO dok u takvom scenariju lovačka namjena zajedno sa manevarskim karakteristikama dobija sekundarnu ulogu (nešto slično američkom lovcu-bombarderu F-15E Strike Eagle optimizovanom za oba tipa borbenih misija ali sa bombarderskom ulogom kao primarnom a lovačkom kao sekundarnom u čemu je sličan njegovim ruskim pandanima Su-30). Ipak to ne umanjuje značaj lovca-bombardera J-20 koji je sa dobrim manevarskim karakteristikama i velikim doletom namijenjen za uspješno obavljanje oba tipa borbenih misija.
Poštujući jedan od osnovnih stelt principa svih lovaca pete generacije da se ne dozvoli povećanje radarskog odraza odbijanjem radarskih talasa od naoružanja smještenog na spoljašnjim podvjesnicima ispod krila, kako na ostalim lovcima pete generacije i stelt letjelicama, tako je i na lovcu-bombarderu J-20 primarni način nošenja naoružanja u unutrašnjim spremnicima za naoružanje u misijama kada se prodire kroz guste sisteme PVO protivnika radi očuvanja stelt karakteristika letjelice.
Nošenje spoljašnjih tankova za gorivo smještenih ispod krila u takvim uslovima ne dolazi u obzir, osim za potrebe preleta kada se leti kroz bezbjednu zonu ili područje sa minimalnom opasnošću od detekcije od strane protivničkih radara. Nošenje naoružanja na spoljašnjim podvjesnicima ispod krila dolazi u obzir samo ukoliko je protivnička PVO efektivno suzbijena ili je opasnost od nje minimalizovana pa se u takvim uslovima (zajedno sa eventualnim uspostavljanjem sopstvene vazdušne nadmoći u zoni borbenih dejstava) može dozvoliti nošenje naoružanja na spoljašnjim podvjesnicima ispod krila bez straha od eventualnog radarskog otkrivanja. U te svrhe lovac-bombarder J-20 opremljen je sa ukupno četiri unutrašnja spremnika za naoružanje smještena u donjem dijelu trupa letelice u sredini i na stranama namijenjenih za naoružanje vazduh-vazduh i vazduh-zemlja.
Dva glavna unutrašnja spremnika naoružanja nalaze se u centralnom dijelu trupa i u njima su smješteni projektili vazduh-vazduh dugog dometa (poput PL-12/SD-10) kao i naoružanje vazduh-zemlja zavisno od konfiguracije naoružanja. U dva spremnika smještena na lijevoj i desnoj strani donjeg dijela trupa u odnosu na centralne spremnike smješten je po jedan projektil kratkog dometa tipa PL-10 – ukupno dva.
Ovakva koncepcija slična je koncepciji smještanja naoružanja lovca F-22 na kome se nalaze tri unutrašnja spremnika naoružanja (jedan glavni u sredini trupa i dva sa lijeve i desne strane, uticaj dizajna F-22 na raspored unutrašnjih spremnika naoruzanja je očigledan s obzirom na gotovo identičan raspored spremnika naoružanja na oba lovca a razlika je u tome što J-20 ima četiri unutrašnja spremnika za naoružanje a F-22 tri) a slična je i koncepcija nošenja naoružanja vazduh-vazduh.
Naime, slično lovcu F-22 koji u punoj konfiguraciji vazduh-vazduh u unutrašnjim spremnicima naoružanja nosi ukupno osam projektila vazduh-vazduh (od čega šest AIM-120 AMRAAM smještenih u glavnom spremniku u sredini trupa i dva AIM-9 Sidewinder po jedan u lijevom i desnom spremniku naoružanja sa strane), ista je konfiguracija nošenja naoružanja i na lovcu J-20 u punoj konfiguracji vazduh-vazduh (šest PL-12 dugog dometa smještenih u dva centralna spremnika naoružanja po tri u svakom i dva PL-10 kratkog dometa smještenih u dva sporedna spremnika na lijevoj i desnoj strani po jedan u svakom – ukupno osam projektila vazduh-vazduh koliko se može smjestiti u unutrašnjim spremnicima) .
Za vodjenje bliske vazdušne borbe u vidnom polju pretpostavlja se da će J-20 biti opremljen topom kalibra 30 mm tipa Type 30-1 koji predstavlja kinesku verziju ruskog topa identične namene tipa Gš-301 (Гш-301) i sličnih je karakteristika kao i ruski top istog kalibra na osnovu kog je i razvijen. Glavno naoružanje za vodjenje
vazdušne borbe na velikim daljinama (Beyond Visual Range – BVR) lovca J-20 predstavljaće standardni kineski projektili srednjeg do dugog dometa tipa PL-12.
PL-12 (koji takodje nosi oznaku SD-10) je kineski projektil vazduh-vazduh srednjeg do dugog dometa po karakteristikama sličan američkim AIM-120 AMRAAM I ruskim R-77 (P-77, NATO oznaka AA-12 Adder) sa kojima dijeli istu generaciju razvoja i dizajna i standardno je naoružanje vazduh-vazduh i na ostalim kineskim lovcima poput J-10 i J-11 i kao takav predviđen je za nošenje i na lovcu J-20. Na lovcu J-20, PL-12 biće dopunjen projektilima vazduh-vazduh kratkog dometa tipa PL-10 koji je u tom smislu neka vrsta kineskog pandana američkim AIM-9 Sidewinder i ruskim R-73 (P-73, NATO oznake AA-11 Archer) slične funkcije I operativne namjene.
Za nošenje na lovcu J-20 predviđen je i budući projektil vazduh-vazduh veoma dugog dometa tipa PL-21 koji je trenutno u fazi razvoja i testiranja (domet projektila procjenjuje se na vjerovatno više od 200 km a eventualno i dalje od toga).
PL-21 biće opremljen nabojnomlaznim motorom (ramjet) koji omogućava brzine izmedju 3 i 6 Maha uz veliku efikasnost u presretanju mete. Na projektilu će biti inkorporiran dvosmjerni data link koji će omogućavati da treća strana poput AWACS platforme (A-50 u sastavu RV Kine i drugi) preuzme navodjenje projektila što bi omogugućilo lovcu koji lansira projektil da odmah nakon toga napusti zonu lansiranja i time izbjegne otkrivanje u slučaju predugog zadrţavanja i eventualni protivnički kontra napad.
Projektili PL-21 kao i današnji PL-10 vršiće pod-milimetarsko odašiljanje radio talasa radi stvaranja slike mete na frekvencijama iznad 200 GHz u svrhu detektovanja protivničke letjelice uz odredjivanje njenog tipa nakon čega se vrši selektovanje tačke udara kako bi se osiguralo da fragmenti projektila nakon njegovog eksplodiranja u blizini mete pogode metu i dovedu do njenog uništavanja.
Od naoružanja vazduh-zemlja lovac-bombarder J-20 predvidjen je za nošenje projektila poput laserski i satelitski navodjene bombe tipa LT-3, zatim navodjenih projektila tipa FT-1, FT-2, FT-3, FT-4, FT-5, FT-6, satelitski navodjenih projektila LS-6 (u klasi sa američkim JDAM precizno navodjenim projektilima) kao i drugih tipova naoružanja slične namjene. Ispod krila aviona nalaze se četiri spoljašnja podvjesnika za naoružanje što povećava ukupan kapacitet naoružanja ali se nošenju naoružanja na njima pribjegava samo ako se leti u zoni gde je protivnička PVO slaba ili suzbijena što otklanja opasnost od radarskog otkrivanja i protiv dejstva protivnika. Lovac J-20 takodje nosi dva kontejnera za ispuštanje IC mamaca što služi kao standardna zaštitna protivmjera za zavaravanje projektila sa toplotnim navodjenjem koji se navode prema izvoru toplote iz motora i zadnjeg kraja letjelice.
Neke od karakteristika aviona
Dužina 21.26 metara
Visina 4.45 metara
Raspon krila 12.88 metara
Masa praznog aviona 17.000 kg
Maksimalna težina u polijetanju 36.287 kg
Pogonska grupa 2 × Shenyang WS-10G/WS-15 × 155 /180 kN
Maksimalna brzina 2442 km/h
Vrhunac leta 20.000 metara
Maksimalni dolet 5500 km
Nosivost naoružanja Standardno V-V i V-Z