Prijem
Sabiha Gökçen
Sabiha Gekčen (tur Sabiha Gökçen;. 22.marta, 1913., Istanbul - 22.marta 2001., Ankara) - u 23-ćoj, je postala prvi turski pilot - žena ili Turkinja – koja postaje prva žena pilot-lovac na svetu. Jedno je od osam usvojenih ćerki predsednika Ataturka (Mustafa Kemal Atatürk).
Prema turskim izvorima (Bursa Vilayet Başkatibi), i intervjua same Sabiha Gokcen, ona je bila ćerka Mustafa Izet Bega (Hafız İzzet Bey) i Hajrije Hanim (Hayriye Hanım’ın kızları Sabiha) koji su bili etnički Bošnjaci. Novinar Hrant Dink napisao članak pod naslovom "Tajna Sabiha Hatun," u kojoj je bivši stanovnik Gaziantepa, Rripsime Sebildžhian, tvrdio da je rođaka sa Gökçen, te da se to odnosi na njeno jermensko poreklo (iz porodice stradale u Jermenskom genocidu). Zvanični Turski izvori, i još dokumenta o njenom usvajanju kao ćerke Ataturka, prikazana od Ulku Adatepe (inače, poginuo u saobraćajnoj nesreći 1.Avgusta 2012), osporili su ovu verziju njenog porekla.
Pokrajinski Prvi sekretar Burse, imenom Hafız Mustafa İzzet Bey ile Hayriye Hanım’ın se smatra ocem Sabiha, koja je rođena 22.marta 1913, u Bursi. Izet Beg je pristupio "Mlado Turcima". Njena majka i otac su igubili ževote u revoluciji, pa ju je stric Neset, 1925., sa nepunih 12 godina, tokom posete Bursi ponudio predsedniku Ataturku na usvajanje.
Ataturk, po dobijanju dozvole od svog brata, usvojio Sabihu i odveo ju je u Ankaru.
Sabiha, završava osnovnu školu u Akari, a potom kao Ataturkopva miljenica upisuje Üsküdar American Academy u Istanbulu (Američki koledž za devojke). Zbog bolesti je lečena u Beču. Bila je neko vreme i u Parizu da izuči francuski jezik.
1934-te nakon usvajanja Soyadı Kanunu (zakona o prezimenu) Mustafa Kemal, svojoj usvojenoj ćerki Sabihi dodeljuje prezime “Gökçen”.
Ataturk pridaje veliki značaj vazduhoplovstvu i za tu svrhu je nadgledao osnivanje turske vazduhoplovne asocijacije (Turkish Aeronautical Association) u 1925. On je poveo Sabinu da zajedno sa njim bude na ceremoniji otvaranja Turkkusu (Turkishbird) Flight School 5.maja 1935.godine. Tokom aviošoua na jedrilicama i padobranaca pozvanai su gosti iz inostranstva, a Sabina je bila veoma uzbuđena. Tada joj je Ataturk postavio pitanje “da li ona takođe, želi da postane padobranac” – na šta je ona klimnula glavom: "Da zaista, spremna sam odmah". Ataturk je dao instrukcije Fuat Bulcu, glavom direktoru škole, da je upiše kao prvog ženskog pripravnika. Ona je trebalo da postane padobranac, ali je ipak bila mnogo više zainteresovan za letenje, pa je dobila dozvolu za obuku pilota. Gokčen je poslata u Rusiju, zajedno sa sedam muških učenika, za napredni kurs pilota u jedrilici i na motornom avionu. Međutim, dok je bila u Moskvi, saznala je za vest da je umro “Zehra” (Ataturk), i srušenog morala, ona se odmah vratila u Tursku, i potpuno se izolovala od društvenih aktivnosti za neko vreme.
Kako devojke nisu bile prihvaćene od strane ratnog koledža u Turskoj tih godina, Sabiha Gokčen je obezbedila upis, pozivajući se na ranije Ataturkovo naređenje, da u personalizovanoj formi, prisustvuje specijalnom program obrazovanja od jedanaest meseci na Tayyare Mektebi (Aviation School) u Eskişehir u školskoj 1936-1937.godini. Nakon prijema svoje “flight patents” (diploma) je odlučeno da postane borbeni pilot u 1st Airplane Regiment in Eskişehir u narednih šest meseci.
Ona je popravila svoje veštine u letenju, posebno u oblasti bombarderskim i lovačkim avionima u 1. aviopuka u Eskisehir Airbazi, ista je prikazala tokom učešća Egejskom i Trakijskom manevru u 1937. Iste godine, učestvovala u “Dersim massacre” i postala prvi turski ženski vazduhoplovni borbeni pilot. Izveštaj Generalštaba pomenuo je "ozbiljnu štetu" koje su izazvale njene 50 kg bombi na grupi od pedeset “razbojnika.” Ona je nagrađena sa “pismom zahvalnosti”. Ona je takođe, dobila od Turskog vazduhoplovnog Udruženja (Turkish Aeronautical Association's) first "Murassa (Jeweled) Medal" za svoju vrhunske rezultate u ovoj operaciji.
Godine 1938., sprovela petodnebni let oko zemalja Balkana i ostavila prijatan utisak kod domaćina, gde je sletala. Iste godine, imenovana je za "glavnog trenera" na Türkkuşu Flight School of the Turkish Aeronautical Association, gde je službovala do 1954. godine kao instruktor letenja i postala član izvršnog odbora udruženja. Ona je trenirala četiri žene pilote, Edibe Subaşı, Yıldız Uçman, Sahavet Karapas and Nezihe Viranyalı. Sabiha Gokčen letella je širom sveta za period od 28 godina sve do 1964.godine. Napisala je svoju knjigu pod naslovom "Život na putu Ataturka" (A Life Along the Path of Atatürk) koja je objavljena 1981.godine od strane Turske vazduhoplovne asocijacije na spomen Ataturkovog 100. rođendan.
Tokom svoje karijere u turskom vazduhoplovstvu, Gokčen je letela na 22 različita tipa aviona sa više od 8.000 sati, od čega 32 sata su bili u aktivnim borbenim i bombarderskim misijama.
Nakon što je članak “The Secret of Sabiha Hatun” 2004., nagovestio je da je Sabiha možda jermenskog porekla, mnogi su osporavali tu stvari, uključujući i poslednju živu ćerku Ataturka, Ülkü Adatepe, koja je osporila iznete tvrdnje tokom svog intervjua. Prema Adatepe, Sabinina majka Hairiie, je bila Bošnjakinja. Sama ideja da je Gokčen mogla biti Jermenka, izazvalo je pometnju širom Turske i Hrant Dink, novinar (Turkish-Armenian descent) koji je napisao članak, našao se na udaru, pre svega novinskih komentatora i turskih ultra-nacionalističkih grupa, kada je označen kao izdajnik. Dink je suđen u opštinskom sudu zbog vređanja “Turkishness” i bio je osuđen na šest meseci zatvora. Američki konzul u svojoj depeši koja je procurila u WikiLeaks, a koju je napisao jedan službenik iz konzulata u Istanbulu, primetio je da je cela afera "izložena ružnom nizu rasizma u turskom društvu (exposed an ugly streak of racism in Turkish society)". Takođe, se veruje da je afera bila jedan od razloga koji dove do ubistva Hranta Dinka u Istanbulu u januaru 2007.godine, od Ogun Samast, mladog 17-godišnjeg turskog nacionaliste.
