Prijem
Danas je u Moskvi odrzana parada povodom Dana pobede nad fasizmom u II svetskom ratu.Dok kod nas rehabilituju cetnike i ustase kao i ostalu gamad iz drugog svetskog rata narod Rusije se sa pijetetom seca svog doprinosa toj velicanstvenoj pobedi.
Dana 8. maja 1945. godine saveznici su prihvatili bezuvjetnu predaju njemačke vojske. Bio je to kraj nacističkog Trećeg rajha i rata u kojem je život izgubilo više od 70 milijuna ljudi, civila i vojnika. Antifašistička koalicija je pobijedila naciste. U svijetu to nije upitno, no u pojedinim državama regije, to se ponekad želi zaboraviti. Zašto se i više od 60 godina od pobjede antifašizma nad fašizmom, neke države zapadnog Balkana toliko strasno žele ugurati među poražene i falsificirati vlastitu prošlost?
Mirjana Rakela pise
„Ne radi se o izjednačavanju, već o potpunom potiranju jednog dela prošlosti na celokupnom prostoru. Pa i u Tuđmanovim paradama su šetali zajedno domobrani, ustaše i partizani. A rehabilitacija Draže Mihailovića u Srbiji je u toku. U siromašnoj zemlji kao što je Srbija, gdje imate milion gladnih i milion nezaposlenih, treba narodu dati nešto čime će da se zabavi, tako da već tri meseca tragaju za grobom Draže Mihailovića.“
U situaciji intenzivnog stvaranja javnog mnijenja i preispitivanja uloge pojedinaca u 2. svetskom ratu, pokušava se staviti jednakost. Mladen Lazić, sa Filozofskog fakulteta, iščitava još jednu dimenziju ovakve društvene slike u Srbiji:
„U odnosu te dve struje – antifašizma i fašizma, ova struja koja implicitno zastupa stavove fašizma time što rehabilituje njegove saradnike, ona je već dosta godina u ofenzivi, i to izrazitoj ofenzivi. Dok ova druga struja, za koju ne verujem da je manjinska, za koju verujem da je čak i većinska, ona je u defenzivi, odnosno uopšte ne nastoji i ne pokušava da dobije prostor u javnosti, odnosno pokušava sasvim marginalno. Dakle, s tog stanovišta se može steći utisak da je rehabilitacija kolaboracije ono što je trenutno dominantno prisutno u javnosti, dok je ova druga struja prilično marginalizovana.“
Deo javnosti nastupa sa tezom da je antifašizam kompromitiran zbog monopolizacije od jedne stranke i svoj antikomunizam izjednačavaju sa anti-antifašizmom. Sociolog Zagorka Golubović kaže da lično može posvedočiti o tome ko su pre šezdesetak godina bili antifašisti:
„Antifašizam se povezuje s komunizmom, nekim nepostojećim komunizmom. Oni smatraju da su nosioci antifašizma bili komunisti, to jest partizani u vreme 2. svetskog rata. Pošto se sve to ocenjuje sve više negativno, a na površinu isplivava četnička organizacija, koja postaje antifašistička, što je nonsens. Nazivi svih ulica koji imaju neku povezanost sa antifašizmom su izbrisani.“
Antifašizam nije komunistička, već građanska vrednost, jer se na Zapadu o antifašizmu ne govori previše, jer je to dio političke misli:
„Prema tome, mislim da je reč o nesposobnosti odnosno nesigurnosti onih koji su danas na vlasti da će, ako se ne prilagode onome što zastupa većina, a većina zastupa negativno shvatanje antifašizma, izgubiti vlast. U tome je problem.“
No da mi pogledamo malo paradu:
Dana 8. maja 1945. godine saveznici su prihvatili bezuvjetnu predaju njemačke vojske. Bio je to kraj nacističkog Trećeg rajha i rata u kojem je život izgubilo više od 70 milijuna ljudi, civila i vojnika. Antifašistička koalicija je pobijedila naciste. U svijetu to nije upitno, no u pojedinim državama regije, to se ponekad želi zaboraviti. Zašto se i više od 60 godina od pobjede antifašizma nad fašizmom, neke države zapadnog Balkana toliko strasno žele ugurati među poražene i falsificirati vlastitu prošlost?
Mirjana Rakela pise
„Ne radi se o izjednačavanju, već o potpunom potiranju jednog dela prošlosti na celokupnom prostoru. Pa i u Tuđmanovim paradama su šetali zajedno domobrani, ustaše i partizani. A rehabilitacija Draže Mihailovića u Srbiji je u toku. U siromašnoj zemlji kao što je Srbija, gdje imate milion gladnih i milion nezaposlenih, treba narodu dati nešto čime će da se zabavi, tako da već tri meseca tragaju za grobom Draže Mihailovića.“
U situaciji intenzivnog stvaranja javnog mnijenja i preispitivanja uloge pojedinaca u 2. svetskom ratu, pokušava se staviti jednakost. Mladen Lazić, sa Filozofskog fakulteta, iščitava još jednu dimenziju ovakve društvene slike u Srbiji:
„U odnosu te dve struje – antifašizma i fašizma, ova struja koja implicitno zastupa stavove fašizma time što rehabilituje njegove saradnike, ona je već dosta godina u ofenzivi, i to izrazitoj ofenzivi. Dok ova druga struja, za koju ne verujem da je manjinska, za koju verujem da je čak i većinska, ona je u defenzivi, odnosno uopšte ne nastoji i ne pokušava da dobije prostor u javnosti, odnosno pokušava sasvim marginalno. Dakle, s tog stanovišta se može steći utisak da je rehabilitacija kolaboracije ono što je trenutno dominantno prisutno u javnosti, dok je ova druga struja prilično marginalizovana.“
Deo javnosti nastupa sa tezom da je antifašizam kompromitiran zbog monopolizacije od jedne stranke i svoj antikomunizam izjednačavaju sa anti-antifašizmom. Sociolog Zagorka Golubović kaže da lično može posvedočiti o tome ko su pre šezdesetak godina bili antifašisti:
„Antifašizam se povezuje s komunizmom, nekim nepostojećim komunizmom. Oni smatraju da su nosioci antifašizma bili komunisti, to jest partizani u vreme 2. svetskog rata. Pošto se sve to ocenjuje sve više negativno, a na površinu isplivava četnička organizacija, koja postaje antifašistička, što je nonsens. Nazivi svih ulica koji imaju neku povezanost sa antifašizmom su izbrisani.“
Antifašizam nije komunistička, već građanska vrednost, jer se na Zapadu o antifašizmu ne govori previše, jer je to dio političke misli:
„Prema tome, mislim da je reč o nesposobnosti odnosno nesigurnosti onih koji su danas na vlasti da će, ako se ne prilagode onome što zastupa većina, a većina zastupa negativno shvatanje antifašizma, izgubiti vlast. U tome je problem.“
No da mi pogledamo malo paradu:
